جلوه‌ی معشوق در آیینه‌ی شعر وحشی بافقی

شعر عاشقانه بر سه محور اساسی عشق، عاشق و معشوق استوار است و در این میان معشوق محوری‌ترین شخصیّت شعر عاشقانه می‌باشد، به ‌طوری‌ که حضور پررنگ او را در هر دوره‌ای از شعر فارسی می‌توان مشاهده کرد. وحشی‌بافقی یکی از بزرگ‌ترین غزل سرایان مکتب وقوع است که سیمای معشوق در اشعار وی تا حدودی به گونه‌ای متفاوت با معشوقِ دیگر ادوار شعر فارسی ترسیم شده است. دراین نوشتار با به کارگیری شیوه‌ی توصیفی تحلیلی، سیمای معشوق در غزلیّات وحشی‌بافقی در قالب توصیف زیبایی‌های ظاهری و ویژگی‌های رفتاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و در پایان بسامد این ویژگی‌ها با ارائه‌ی نمودار و جدول نشان داده شده است. نتیجه‌ی پژوهش نشان از آن دارد که در غزل‌های وحشی ‌بافقی هم به جنبه‌های ظاهری و هم به جنبه‌های رفتاری معشوق به طور کامل توجه شده است و تفاوت بارز آن با دوره‌های قبل و بعد یعنی سبک عراقی و سبک هندی، بی‌پروایی شاعر در توصیف معشوق مذکر و نیز نحوه‌ی برخورد عاشق با برخی ویژگی‌های رفتاری معشوق و انعکاس مکتب واسوخت در شعر اوست.